De 25-jarige Vincent Vliex is twee jaar geleden afgestudeerd als HBO-Verpleegkundige. Binnen Meander heeft hij zich weten te ontwikkelen tot Zichtbare Schakel voor de wijk Kunrade. Hoe is het om je mannetje te staan in een tak van zorg die vooral met vrouwen wordt geassocieerd? In deze column vertelt Vincent hoe hij dit ervaart.
Column
“Zal ik u dan maar gaan douchen, mevrouw?” zeg ik. Met grote ogen kijkt ze me aan: “Een man die mij gaat wassen? Dat kan niet!” Ze weigert en wil dat ik een ‘zuster’ laat komen. Even is het stil. “Ik kan u verzekeren dat nog nooit iemand zo goed uw rug heeft gewassen als dat ik dat kan,” probeer ik als laatste redmiddel. Beiden schateren we het uit. Het ijs is gebroken en mevrouw laat het dan toch toe.
Inmiddels ben ik al vele douchebeurten verder en hoewel het niet vaak gebeurt, komt het soms toch voor dat mensen vreemd opkijken als ik voor de deur sta. De thuiszorg wordt vaak nog als een vrouwelijk beroep gezien. Misschien dacht ik er zelf vroeger ook wel zo over. Ik had in ieder geval niet gedacht dat ik als verpleegkundige zou gaan werken. Eigenlijk wist ik na het vwo totaal niet wat ik wilde. Ik had van alles geprobeerd; de lerarenopleiding, rechten… het was het allemaal net niet. Totdat mijn moeder me aanspoorde om eens te gaan kijken bij een open dag van de HBO Verpleegkunde. Een interesse werd gewekt en ik besloot de opleiding te volgen.
Wat me zo aanspreekt aan de zorg? Vooral het sociale aspect; actief met mensen aan de slag gaan. Tijdens mijn studie kwam ik bij veel verschillende takken van zorg terecht. De thuiszorg sprak me het meest aan. Je gaat zelfstandig op pad en weet nooit wat je achter de voordeur gaat tegenkomen. Je komt op zoveel verschillende plekken en werkt met heel veel verschillende mensen, emoties en ziektebeelden… dat maakt het allemaal enorm afwisselend en uitdagend.
“Het is toch een ongekende luxe om met zoveel vrouwen te kunnen werken?”
Na mijn studie kon ik al snel bij Meander aan de slag. Ik voelde me meteen op mijn plek. Hier mag je gewoon jezelf zijn en hoef je bijvoorbeeld niet je tatoeages te verbergen tijdens het werk. Dat levert nog wel grappige situaties op. Zo vragen klanten soms: “Wat heb je nu weer op je arm?” Dan zeg ik: “Speciaal voor u, dan heeft u ondertussen wat te kijken.”
Vrienden zeggen wel eens: “Werk jíj in de wijkverpleging? Dat had ik echt niet achter je gezocht.” Tja, wat had je dan wel verwacht? Hoewel de tijden zeker veranderd zijn, is het gewoon een feit dat nog vooral vrouwen voor dit werk kiezen. Ook ik werk met bijna alleen maar vrouwelijke collega’s en dat is hartstikke leuk. Ik dacht dat alleen mannen van die ‘stomme kal’ konden uitslaan maar dan heb je mijn collega’s nog niet gehoord! Ik voel me op mijn gemak, ook al merk ik dan soms toch dat ik misschien wat directer ben. Binnen onze teams streven we naar een mooie mix. Of dat nu vrouwen of mannen zijn; een gezonde mix van mensen met verschillende karaktereigenschappen die elkaar versterken.
Dus beste heren; vind je het fijn om met mensen te werken en doe je graag iets voor een ander? Sluit dan zeker de ouderenzorg niet uit. Een heel leuk en uitdagend beroep waarbij we ook jou zeker kunnen gebruiken. En laten we eerlijk zijn: het is toch een ongekende luxe om met zoveel vrouwen te kunnen werken?
